Otto I Wielgi: Porōwnanie wersyji

Usunięta treść Dodana treść

Jednokolumnowy

Wersyjŏ ze dnia 14:04, 13 czy 2021

Otto I Wielgi (* 23 listopada 912, † 7 maja 973 w Memleben) to bōł princ Saksōnije w latach 936–961, miymiecki krōl ôd 936 a rzimsko-miymiecki cysŏrz ôd 962 z dynastyje Ludolfingōw.

Bōł synym ôd Heinricha I Ptŏsznika, krōla Miymiec a ônego drugij żōny Matyldy z Ringelhaim, cery ôd saksōńskigo grŏfa Dietricha.

Otto sie stoł krōlym Miymiec bez elekcyjõ w roku 936. Fajernŏ koronacyjŏ bōła we tym samym roku we Aachen. Po korōnacyji musioł pokōnać rebelijõ saksōńskich, bajerskich, lōtaryńdzkich ai frankōńskich ksiōnżyntōw, kerym pōmŏgali braciŏ ôd Otta – Thankmar i Hajna. Kej wygroł w roku 939, zaczōn potyngować swojã władzã – pōmŏgały mu w tym Kościōł a kōndowita we dynastyji.

Ottōnowŏ polityka była ekspansywnŏ proci Słowianōm – na jejich ziymi tworził „marki“ a ônego państwo ôbsadziyło teryn aże do Ôdry. Na Miymcach znŏleżoły Italijŏ, Czechy i Danijŏ. Podbite ludy chrystianizowoł. 10 siyrpnia 955 pokōnoł Madziarōw na Lechowym Polu wele Augsburga a doł ôdporã jejich angrifōm na strzodkowõ Ojropã. Ôd 963 podle Thietmarowyj kroniki Otto dostŏwoł trybut ôd ksiyncia Pōlanōw, Miyszka I.

2 lutego 962 papież Jōn XII korōnowoł Ottōna w Rzimie na rzimskigo cysŏrza. Skuli tego, że chcioł uznaniŏ Bizancyjum, używoł jyno tytuł „cysŏrz” bez przimiotnika. Jeszcze za swojigo życiŏ zrobiōł cysŏrzym swojigo syna, Otto II. W roku 972 uzdoł sie ôddać Bizantyjskimu Cysŏrstwu podbite ziymie we Italiji za wzajymne uznanie cysŏrskich tytułōw. Coby to podsztrychnōńć Otto II ôżyniōł sie z Theofano z familije ôd bizantyjskigo cysŏrza Jana I Tzimiskesa.

Otto bōł żyniaty dwa razy. Piyrszōm jego żōnōm była Edyta Angelskŏ, cera ôd krōla Edwarda Starszego. Drugi rŏz sie ôżyniōł we paździyrniku 951 z Adelōm, cerōm ôd krōla Burgōndyje – Rudolfa II.

Z piyrszego małżyństwa byli:

Ludolf, 930 – 6.09.957, princ Szwabije
Ludgarda, † 18.11.953, ôd 947 żōna Konrada – princ Lōtaryngije

Z drugigo małżyństwa byli:

Heinrich, 952 – 7.04.954
Bruno, 953 – 8.09.957
Otto II, 955 – 7.12.983, cysŏrz rzimski
Matylda, 955 – 6.02.999

Z niyformalnyj relacyje bōł:

Wilym, † 968, arcybiskup Majncu

Otto I umrził w 973 roku (bōł 61 rokōw stary), jego grōb je we katedrze w Magdeburgu.

@@ Linijŏ 1: / Linijŏ 1: @@
 {{NowOrt}}
 [[File:Otto I HRR.jpg|thumb|250px|Otto I Wielgi]]
-'''Otto I Wielgi''' (* 23 listopada 912, † 7 maja 973 w Memleben) – ksiōnżã [[Saksůńijo|Saksōnije]] w latach 936-961, [[Miymcy|miymiecki]] krōl ôd 936 a rzimsko-miymiecki cysŏrz ôd 962 z dynastyje [[Ludolfingi|Ludolfingōw]].
+'''Otto I Wielgi''' (* 23 listopada 912, † 7 maja 973 w Memleben) to bōł princ [[Saksůńijo|Saksōnije]] w latach 936–961, [[Miymcy|miymiecki]] krōl ôd 936 a rzimsko-miymiecki cysŏrz ôd 962 z dynastyje [[Ludolfingi|Ludolfingōw]].
 Bōł synym ôd Heinricha I Ptŏsznika, krōla Miymiec a ônego drugij żōny Matyldy z Ringelhaim, cery ôd saksōńskigo grŏfa Dietricha.
-Otto sie stoł krōlym Miymiec bez elekcyjõ w roku 936. Fajernŏ koronacyjŏ bōła we tym samym roku w Aachen. Po korōnacyji musioł pokōnać rebelijõ saksōńskich, [[Bajery|bajerskich]], [[Lůtaryngijo|lōtaryńdzkich]] ai [[Frankůńijo|frankōńskich]] ksiōnżyntōw, kerym pōmŏgali braciŏ ôd Otta – Thankmar i Hajna. Kej wygroł w roku 939, zaczōn potyngować swojã władzã – pōmŏgały mu w tym Kościōł a kōndowita we dynastyji.
+Otto sie stoł krōlym Miymiec bez elekcyjõ w roku 936. Fajernŏ koronacyjŏ bōła we tym samym roku we [[Aachen]]. Po korōnacyji musioł pokōnać rebelijõ saksōńskich, [[Bajery|bajerskich]], [[Lůtaryngijo|lōtaryńdzkich]] ai [[Frankůńijo|frankōńskich]] ksiōnżyntōw, kerym pōmŏgali braciŏ ôd Otta – Thankmar i Hajna. Kej wygroł w roku 939, zaczōn potyngować swojã władzã – pōmŏgały mu w tym Kościōł a kōndowita we dynastyji.
-Ottōnowŏ polityka była ekspansywnŏ proci [[Słowjany|Słowianōm]] – na jejich ziymi tworził „marki“ a ônego państwo ôbsadziyło teryn aże do [[Uodra|Ôdry]]. Na Miymcach znŏleżoły [[Italijo|Italijŏ]], [[Czechy]] i [[Dańijo|Danijŏ]]. Podbite ludy chrystianizowoł. 10 siyrpnia 955 pokōnoł [[Madźary|Madziarōw]] na Lechowym Polu wele [[Augsburg]]a a doł ôdporã jejich angrifōm na strzodkowõ [[Ojropa|Ojropã]]. Ôd 963 podle Thietmarowyj kroniki Otto dostŏwoł trybut ôd ksiyncia Pōlanōw, [[Mjyszko I|Miyszka I]].
+Ottōnowŏ polityka była ekspansywnŏ proci [[Słowjany|Słowianōm]] – na jejich ziymi tworził „marki“ a ônego państwo ôbsadziyło teryn aże do [[Uodra|Ôdry]]. Na Miymcach znŏleżoły [[Italijo|Italijŏ]], [[Czechy]] i [[Dańijo|Danijŏ]]. Podbite ludy chrystianizowoł. 10 siyrpnia 955 pokōnoł [[Madźary|Madziarōw]] na Lechowym Polu wele [[Augsburg]]a a doł ôdporã jejich angrifōm na strzodkowõ [[Ojropa|Ojropã]]. Ôd 963 podle Thietmarowyj kroniki Otto dostŏwoł trybut ôd ksiyncia Pōlanōw, [[Miyszko I|Miyszka I]].
-lutego 962 papież Jōn XII korōnowoł Ottōna w Rzimie na rzimskigo cysŏrza. Skuli tego, że chcioł uznaniŏ Bizancyjum, używoł jyno tytuł „cysŏrz” bez przimiotnika. Jeszcze za swojigo życiŏ zrobiōł cysŏrzym swojigo syna, [[Otto II]]. W roku 972 uzdoł sie ôddać Bizantyjskimu Cysŏrstwu podbite ziymie w Italiji za wzajymne uznanie cysŏrskich tytułōw. Coby to podsztrychnōńć Otto II ôżyniōł sie z Theofano z familije ôd bizantyjskigo cysŏrza Jana I Tzimiskesa.
+lutego 962 papież Jōn XII korōnowoł Ottōna w Rzimie na rzimskigo cysŏrza. Skuli tego, że chcioł uznaniŏ Bizancyjum, używoł jyno tytuł „cysŏrz” bez przimiotnika. Jeszcze za swojigo życiŏ zrobiōł cysŏrzym swojigo syna, [[Otto II]]. W roku 972 uzdoł sie ôddać Bizantyjskimu Cysŏrstwu podbite ziymie we Italiji za wzajymne uznanie cysŏrskich tytułōw. Coby to podsztrychnōńć Otto II ôżyniōł sie z Theofano z familije ôd bizantyjskigo cysŏrza Jana I Tzimiskesa.
 Otto bōł żyniaty dwa razy. Piyrszōm jego żōnōm była Edyta Angelskŏ, cera ôd krōla Edwarda Starszego. Drugi rŏz sie ôżyniōł we paździyrniku 951 z Adelōm, cerōm ôd krōla Burgōndyje – Rudolfa II.
 Z piyrszego małżyństwa byli:
-* Ludolf, 930 – 6.09.957, ksiōnżã Szwabije
+* Ludolf, 930 – 6.09.957, princ Szwabije
-* Ludgarda, † 18.11.953, ôd 947 żōna Konrada – ksiōnżã Lōtaryngije
+* Ludgarda, † 18.11.953, ôd 947 żōna Konrada – princ Lōtaryngije
 Z drugigo małżyństwa byli: