Perun
Perun to je słowiański bōg grōmōw, a tyż wojaczki. Jejigo atrybutōma sōm dōmb, wōz a niyroz tyż mot. Podug mito wczos burze Perun ciepie pierōnami we dracha, kery zawar woda we skale. Kej drach chrōni sie pod ludzkimi dōmōma, bywo, co Perun w nie trefi – taki ôgyń widziano bōło za świynty, żodyn niy śmioł go gasić. W niykerych mitach Perōnowōm babōm bōła Perperuna.
Perun mo władać tyż płanetnikōma, to je ludźmi, co jich wciōngła do nieba dynga a majōm ôni władze nad chmurōma. Głōwnym ôstrzodkym kultu Peruna bōł Kyjōw, a na Gōrnym Ślōnsku – Lyńdziny (Perunowo Gōrka).
Symbolōma mocy Perun były «Perunowe strzałki» (fulguryty) a belymbity. Przedchrześcijańske Słowiany nosiyli je we kaptorgach, do dzisioj tyn zwyk praktykujōm rodzimowiyrce.
Bibliografijŏ
[edytuj | edytuj zdrzōdło]- Krzysztof i Ana Zyntlik, Mała bitwa, wielkie zwycięstwo albo ostatni oddech Peruna
- Zbigniew Kadłubek, Skond sie wzion pieron?
- Klaudia Roksela, Pieronie!
- Grzegorz Kulik, Chwila z Gŏdkōm: Brzidke słowa