Prudnicki dialekt

Prudnicki krys – plac, kaj sie gŏdŏ po prudnicki

Prudnicki dialekt to je jedyn ze dialektōw ślōnskij gŏdki. Je ôn używany na połedniowym zŏchodzie Gōrnego Ślōnska, we ôkolicy miasta Prudnik. Gŏdajōncych po prudnicku mianuje sie Golŏkami.

Charakterystyczne cechy

We prudnickim dialekcie niy mŏ sypielyniŏ. Dŏwne duge a gŏdŏ sie w nim ou, oeu abo eu (zoulyty, czekoeu, w treuwie) Na kōńcu traci sie spōłgłoska nosowŏ, kerŏ sie miyni we nosowõ farbã ôd samogłoski (drugim, mōm, kōniōm czyto sie drugi, mō, kōniō ze samogłoskōm nosowōm na kōńcu). Nosowe a je sam po miynkich i twardych spōłgłoskach a na kōńcu (prandko, ksiandza, zrobiam). Tymaty sōm wyrōwnane w rzeczownikach (jelyniy, kej baby) i we przimiotnikach (stari, kej tōni). Przed spōłgłoskami miynkimi we postrzodku pokazuje sie j (kojściōł) – je to fynōmyn mianowany antycypacyjōm miynkości.

Prudnicki dialekt je blisko spokrewniōny z niymodlińskim dialektym.

Bajszpile tekstōw

Szkryft ślōnskim alfabetym fōnetycznym:

„

Jedńi ludźe mjeli jednam cůrkam, a ta cůrka chćaua mjeć kawalyra ze bany. No i tak śe znejdli dwa ty kawalyry. Uoba byli ze bany. Ale uůna byua bardzo wymyjślatou. Jednygo by byua chćaua ze tich dwůch. I tak powjedźaua. Jednymu byuo Jůzek, a jednymu Karlik. I přišeu dźiś wječůr Karlik, a tyn sům wječůr godźinam ńeskoři přišeu Jůzef, a jedyn uo drugim ńe wjedźou. A ti dźouše byuo Kajśka. I kej přišeu tyn Karlik na ty zoulyty, ta Kajśka mu padaua: »Karličku, ejźli to učyńiš, co jou bydam chćaua, to byńdźeš můj«. A Karlik powjedźou: »ńech jest, co chce, jou wšystko zrobjam« (Uynžce).

”

„

Antek i Francek robjyli u dwůch śoduoeúkůw i ńy mjeli co jejś. I smůwjyli se, iže tyn jedyn śoduoeúk moeu na gůře uořechi, a tyn drugi moeu we chlywiku wjepřka. I smůwjyli se tak, iže jedyn půdźe po tygo wjepřka, a drugi po uořechi, a we zwůńicy we kojśćele śe zyjńdům. Francek nabroeu worek uořechůw i čekoeu we kojśćele na Antka, a Antka zuapoeu śoduoeúk na wjepřku. Francek čekoeu we tyj kojśćele na Antka i tam přebjyroeu ty uořechi. Rano uo pjůntyj šeu kojśćelny zwůnić jučšńam i suyšou tam šuščeć. I šeu dů dům i powjedźöu kobjyće, iže tam ńe idźe iś, bo tam kojśćůma řańźi (Kjyrpjyń).

”