Alfabet polski ślōnskij gŏdki

Alfabet polski ślōnskij gŏdki (Alfabet polski ślónskij godki) – jedyn ze szrajbōnkōw dlŏ ślōnskij gŏdki, kery je używany ôd dŏwna, skuli tego, iże nojwiyncyj Ślōnzokōw miyszkŏ we Polsce, kaj uczōm sie we polskich szkołŏch a abecadło, co nojlepij znajōm to je polske abecadło.

Kōntrowersyjŏ

Pisanie we tym szrajbōnku je moc prōblymatyczne, bo bp. ź idzie pisać jak ź abo zi, co dŏwŏ problymy we słowach typu zicherka. Je Je tyż ryzyko zatracyniŏ wymŏwy ślōnskij - niy mŏ jednyj metody na zapisanie ů, bp. Słowo „Ślůnsk” pisze sie Ślonsk, Ślónsk, Ślunsk abo nawet Śląsk (nosowego o we ślōnskij gŏdce niy ma).

Podobnie je tyż ze prelabializacyjōm – we słowie „ôrganizacyjŏ” pisze sie ło – łogranizacyjo, co niy mo cweka bez to, że łōmane je prawidło ô ł jako nastympcy l welaryzowanego. Alfabet polski dlŏ ślōnskij gŏdki je krytykowany ôd zwolynnikōw nowych szrajbōnkōw.

Abecadło

Abecadło ślōnske we wersyji polskij ôparte je na łacińskim abecadle. Abecadło skłŏdŏ sie ze 30 buchsztabōw:

A a	B b	C c	Ć ć	D d	E e
F f	G g	H h	I i	J j	K k
L l	Ł ł	M m	N n	Ń ń	O o
Ó ó	P p	R r	S s	Ś ś	T t
U u	W w	Y y	Z z	Ź ź	Ż ż

A tyż dwanŏście wieloznakōw:

• ch
• cz
• dz
• dź
• dż
• rz
• sz
• ci
• ni
• si
• zi
• dzi

Użycie

We tym alfabecie je atoli połowa Ślōnskich strōn internetowych we Polsce a tyż i cajtōngōw. Używała go m.in. Anna Myszyńska, kerŏ napisała we nim trzi tōmy rozprŏwek: Śląskie rozprawianie (1999), Śląskie rozprawianie: z okolic Białej, Głogówka i Krapkowic (2006), Śląskie rozprawianie: z powiatów Prudnik, Koźle i Krapkowice (2007).

Bajszpil tekstu

„	Mój chop nie był ślązołk i mój foter i siostra skuli tego cierpieli, a jednak w mroźny dzień stycznia 1960 roku w śniegu siedli na koło, choć mieli już wtedy 72 lata, jechali na banał do Dobrego i przyjechali do Białej na nasz ślub kościelny. Byli krom świadków jedyny naszyj gościał, bo wesela my nie robiyli. Nie dostali ekstra kolorowego zaproszenia, złotymi literoma zapisany, nie przywieźli wielkiego bukietu kwiołtków, abo geszenku, przywieźli coś wiałcyj. Przywieźli siebie i błogosławieństwo. Druga strona też była tolerancyjnoł i bysztimt też cierpiała, ale starszy brat mojego boł noł za świadka. Przyjechał z drugiej strony, z Nysy do Białej tą samą bimelbaną co foter, jyno w Prudniku musioł se przesiadać. Po ślubie i małyj fajerze nieskoro na wieczór mody państwo tzn. Bogdan i joł, łodkludziyli my łobu chopów na banał. Kożdyjechołwe swoja strona, a my dwaj łostali i wiedzieli, iż coby se nie stało, na łobie rodziny możemy liczyć w biedzie.	”
— Anna Myszyńska: „Tolerancja”, Tygodnik Prudnicki, R. 15, nr 24 (707), 2004