We tych djalektach sypjelům (sycům). Po twardych spůłgłoskach je nosowe a (kans; na kůńcu nosowość śe traći – mjou robota), po mjynkich – nosowe y (wjyncyj). Na kůńcu traći śe spůłgłoska nosowo, kero śe mjyńi we nosowo farba uod samogłoski (brzegym, wjam dowo brzegyng, wjang ze samogłoskům nosowům na kůńcu). Downe duge a godajům we ńych: ou, oe, a nakłůńůne tyż ůy (louć, doestali, drůyga). Rz je czynsto wyraźne. Przed spůłgłoskůma ć, dź, ś, ź czynsto antycypacyjo mjynkośći (lejćeli).
Jak cłowjek bůł młody, tue mi słe dobrze. Po Uodrze zech jejźdźůł na łodźi, jou bůł za łodńika aboe łodźourza. Uojćec mjoł swojang łůdź. My woźyli wsyckoe: dżewoe ouz do Uopolou, a nazoud toe my śe nakładli wůnglou. Toe wůngly słe do fabrykůw, do Berlina. Rozmajće bůłe. Pjyrwyj ńy bůłe damfrůw, toe my muśeli na wjater cekać do zeglowańou. Jou jejźdźůł ouze do Berlina, ńerouz z Berlina my průznoe przijechali ouze do důmu, a ńerouz toe my zabrali ńecoe ladunku (Stobrawa).
”
„
To jes mojy. Jou to sysko budowoł, sům, ja. Tu bůł prozny pole. Jou do dostoł uod mojyj świgjermatka, tyn kopytek pola... jou mjoł yno dwa hektary źymi. Jou bůł jesce handlorz. Jou handlowoł z uowocym. Jak śe trafi. Jedyn roz bůł w tym kraju, a drugi roz w tym, jak śe trafi. Jou kupowoł, dźe owoc bůł. To jou kupjůł takjy aleje, dźe drůyga (szosyja – to jes ńymjeckjy, wjerzam französisch). Tam jes strůmki, a jou wźůł, a potym przedoł do mjasta (Wojćice).
